Psf یا فریم های تقسیم شده ی progressive ( اسکن پیوسته )، برای به نمایش در آوردن فرمت های ویدیوی progressive استانداردHDTV محض است. روش Psf، موجب حفظ سازگاری فریم های progressive با سیگنال های Interlace به کار رفته در فرمت SDTV می شود. برای مثال، در فرمت Psf 24، هر فریم progressive، به اندازه ی دو بخس و زمان متفاوت (هر بخش جدا شده، به عنوان یک میدان فرد و یک میدان زوج عمل میکند) با 1/48 ثانیه به کار گرفته می شود. فریم های تصویر progressive کامل از ابزارهای چون تله سینه، کمکور در، دوربین استودیویی و غیره به دو بخش تقسیم شده و به شیوه ی SDI/HD، به شکل سیگنال اصلی فشرده نشده و یا از طریق سرویس SDTI در یک فرم فشرده، با روشی مشابه سیگنال Interlace حرکت می کند. اینها سپس در گیرنده ها به فریم های progressive کامل باز سازی می شوند.
گرچه سیگنال تقسیم شده به طور اساسی همانند یک سیگنال Interlace شده است، نبایستی با تصویر Interlace اشتباه شود. فرمت فریم تقسیم شده، با توصیه ی ITU Rec.709-3 به وسیله ی ITU تایید شده است و بیشتر کمپانی ها آن را پشتیبانی می کنند.
NTSC، مخفف کلمه های National Television Systems Committee است. این کمیته، استانداردهای سیستم های تلویزیونی NTSC را تعیین می کند.در واژگان فنی تلویزیون، NTSC به سیستم های تلویزیونی آمریکای شمالی، ژاپن و بخش هایی از جنوب آمریکا اشاره دارد، که از اسکن Interlace با 525 خط در هر فریم و تعداد 30 فریم در ثانیه بهره می گیرد.
PAL مخفف کلمه های Phase Alternate By Line است. این واژه، بیشتر به سیستم تلویزیون رنگی پذیرفته شده در اروپا، چین، مالزی، استرالیا، نیوزیلند، خاورمیانه و بخش هایی از آفریقا بر می گردد. این سیستم دارای نوعی رمز گذاری پیش رفته ی رنگ است، که مشکل تغییر رنگ در کد گذاری NTSC را اصلاح کرده است. بیشتر کشورهایی که از این سیستم بهره می گیرند، یک سیستم اسکن Interlace با 625 خط در هر فریم و 25 فریم در ثانیه دارند. برخی سیستم ها مانند PAL-M، که در برزیل به کار می رود، از کد گذاری رنگ PAL به 525 خط و اسکن 60 هرتز استفاده می کنند.
سیگنال های کالربا برای حفظ پیوستگی بازسازی رنگ در زنجیره ی تولید به کار گرفته می شوند. این سیگنال معمولا در مرحله ضبط تصویر به عنوان یک مبنا روی نوار ضبط می شود، تا خروجی VTRها و دیگر تجهیزات به کار رفته در مراحل بعدی تولید تنظیم شوند. تنظیم ها بر این اساس تنظیم می شوند که، سیگنال کالربار خروجی هر ابزاری درست همان رنگ و روشنایی مرحله تصویر برداری را نشان دهد. از Waveform monitor برای تنظیم روشنایی، و از Vectorscope برای تنظیم رنگ (Hue/Saturation) استفاده می شود. در سیستم تلویزیون NTSC، چند نوع کالربار وجود دارد. با این حال، همه ی سیگنال های کالربار در اساس یکسانند. (بخش پایین برخی از کالربارها رنگ متفاوتی دارند)
سیگنال کالربار دارای هفت ستون (Bar) عمودی است. این ستون ها، به ترتیب از چپ به راست: سفیدف زرد، فیروزه ای، سبز، ارغوانی، قرمز و آبی است که، در مونیتورهای سیاه و سفید به صورت مقیاس خاکستری ظاهر می شوند. همچنین بهتر است بدانیم که، هر رنگ (از جمله ستون سفید)، مجموعه ای از رنگ های RGB و رنگ های ترکیبی YCM و سیاه و سفید با اشباع 100% است.
ستون سفید یک کالربار 75%، برابر 100% است اما سطح ستون های قرمز، سبز و آبی،75% می باشد. این کالربار، سطح حداکثر (Peak) 700 میلی ولت را حفظ می کند اما ساچوریشن کالربار را کاهش می دهد. هنگام تصویر برداری یک برنامه، کالربار تولید شده در دوربین، در آغاز هر نوار ضبط می شود. این منظور، دوربین های ویدیو دارای سیگنال داخلی کالربار هستند. این سیگنال همچنین به عنوان مرجعی برای تنظیم Phase,Chroma و Brightness مونیتور به کار می رود.
چشم انسان، خود را با تغییر دمای رنگ محیط های گوناگون سازگار می کند اما دوربین های ویدیو، به دلیل نداشتن این قابلیت، برای رسیدن به پیوستگی در دمای رنگ، از یک مدار الکترونیک بهره می گیرند که، AWB نامیده می شود.
مدار AWB این امکان را فراهم می سازد تا به سادگی و با فشار یک کلید، دمای رنگ به صورت خودکار تنظیم شود. این گزینه، هنگام نبود فرصت کافی برای تنظیم دستی و یا آشنا نبودن کاربر با ونایت بالانس به کار می آید.
AWB اغلب با ATW، امکاتی که دوربین های خانگی بدان مجهزند، اشتباه گرفته می شود. در حالی که ATW کاملاً خودکار بوده و پیوسته مطابق با تغییر دمای رنگ محیط سفیدی را تنظیم می کند، AWB برای توازن رنک در یک محیط مشخص طراحی شده است. بنابراین، تصویر بردار بایستی با تغییر دمای رنگ، آن را فعال کند. گرچه انجام این کار کمی مشکل به نظر می رسد، اما AWB در مقایسه با ATW، باز سازی رنگ بسیار دقیق تری حاصل می کند. AWB را بایستی با قرار دادن یک جسم سفید در کادر دوربین (مثلاً کاغذ سفیدی) که بیش از 70 درصد کادر تصویر را پر کرده باشذد، و سپس فشار دادن کلید وایت بالانس در بدنه ی دوربین انجام داد.
از آنجایی که دوربین ها با تغییرات انتشار طیفی متفاوت منابع نوری سازگار نیستند، این تفاوتها بایستی به گونه ی الکترونیک و اپتیک جبران شوند.
انجام وایت بالانس، به معنای جبران الکترونیک برای انتشار طیفی متفاوت است. برای رسیدن به وایت بالانس دقیق، انتخاب فیلتر مناسب تبدیل رنگ برای کاهش میزان این تنظیم های الکترونیک ضروری است.
هنگامی که تنظیم سفیدی در صحنه مقدور نباشد، یا دمای رنگی محیط از پیش معلوم باشد (برای مثال 3200K)، از گزینه ی{سفیدی از پیش تنظیم شده} استفاده می شود. با انتخاب این گزینه، تقویت کننده های RGB برای تصحیح وایت بالانس، در حالت میانی اشان تنظیم می شوند. این بدان معنا است که، به سادگی با انتخاب فیلتر تبدیل رنگ مناسب، وایت بالانس به صورت تقریبی به دست می آید. با این وجود، بایستی توجه داشت که دقت این روش، به اندازه ی انجام وایت بالانس نیست.
برای اطمینان از دقت باز سازی رنگ در تصویر ویدیو، لازم است دوربین بتواند هنگام بسته بودن دیافراگم سیاهی واقعی را باز سازی کند. در غیر اینصورت، ممکن است Color Cast (انتشار رنگ ) در تصویر مشاهده می شود. برای اینکار، به انطباق سطح سیاهی سیگنالهای قرمز، سبز و آبی نیاز داریم. بیش تر دوربین ها دارای کارکرد Black Balance خودکار هستند، که بطور خودکار آیریس لنز را بسته و سطح سیاهی R، G و B را تنظیم می کند.
هنگام تصویر برداری با دوربین ویدیو در شرایط کم نور، به دلیل کافی نبودن نور هدایت شده به تصویر ساز، اغلب سطح سیگنال مناسبی فراهم نمی آید. برای چنین مواردی، دوربین های ویدیو دارای یک کارکرد Gain Up هستند، که به گونه ی الکترونیک سیگنال ویدیو را به یک سطح بسنده برای دیدن در یک مونیتور یا ضبط روی یک VTR تقویت می کند.
کارکرد Gain Up معمولاً دارای چندین درجه است که بسته به شرایط نوری توسط کاربر انتخاب می شود. البته بایستی توجه داشت که تقویت زیاد گین، نویز را نیز افزایش داده و منجر به کاهش نسبت سیگنال به نویز می گردد. برخی دوربین ها دارای یک تنظیم Gain منفی نیز برای افزایش نسبت سیگنال به نویز هستند.